İzmir’in Gaziemir ilçesinde bulunan ve halk ortasında ‘İzmir’in Çernobil’i olarak bilinen ve yıllar evvel kapatılmasına karşın toprağa gömülen radyoaktif hususlar nedeniyle risk oluşturan eski kurşun fabrikası, Torbalı ilçesine taşındı.
2014 yılında fabrikada döküm elemanı olarak işe başlayan 4 çocuk babası Suat Akbal, maddi yetersizlik nedeniyle daima fazla mesai yaptı. Arkadaşlarıyla birlikte her vardiyada yaklaşık 40 tonluk döküm yapan Akbal, çok derecede kurşuna maruz kaldı. Lakin vakitle çok haliszilik yaşamaya başladı.
BACAKLARI KULLANILAMAZ HALE GELDİ
Ege Üniversitesi Hastanesi, Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi ve İstanbul Meslek Hastalıkları Hastanesi’ne giden Suat Akbal’ın kurşun zehirlenmesi yaşadığı saptandı.
Vakitle bacaklarını kullanamaz hale gelip, koltuk değnekleriyle yürümek zorunda kalan Akbal, yaklaşık bir yıl boyunca iş yerinden dayanak gördü: Fabrika yönetimi tedavisi karşılayıp, maaşını yatırdı.
DAVA AÇTI
1 yılın sonunda işine son verildiğini ileri süren Akbal, sorumlular hakkında dava açtı.
Yaklaşık 2 yıldır davanın sürdüğünü söyleyen Suat Akbal, “İlk rahatsızlandığımda yaklaşık bir yıl boyunca iş yerim tedavimi karşıladı. Şikayetlerim ise günden güne arttı. Ağrılarım dayanılmaz hale geldi. Fizik tedavi gördüm ve daha sonra bastona düştüm, takviyeyle yürümeye başladım. Bu türlü olunca iş yerim beni içeri bile almamaya başladı.
Güvenlikle gidip, güvenlikle dönüyordum. Gidip gelirken de rastgele biriyle konuşmam yasaktı. Bu süreçte beni gören birkaç kişi korkup işten ayrıldı. O yüzden beni saklamaya çalışıyorlardı” dedi.
“SABAHLARI KUSMA İLE UYANMAYA BAŞLADIM”
İşe girdiği birinci andan itibaren bedenindeki kurşun pahasının öbür personellere kıyasla olağanın çok üstünde olduğunu tabir eden Akbal, “Her vardiyada yaklaşık 40 ton döküm yapıyorduk. Çalıştığım periyotta eleman eksikliğimiz vardı bazen 2 bazen 3 vardiya çalıştığımız oluyordu. Haftada 1 gün müsaade kullanıyorduk. Olağanda bizim üzere ağır metal kesiminde çalışanların 7 saatten fazla çalışmaması gerekiyormuş.
Biz de bu türlü bir imkan olmadığı için beden depolamaya geçmiş. İş yerim tetkikleri yaptıktan sonra tedaviye gönderseydi zati bu kadar ağırlaşmazdım. Bir yıl boyunca bu halde çalışmaya devam ettim. Bir yılın sonunda artık çalışamaz hale geldiğimde mide bulantıları, halsizlik ve sabahları kusma ile uyanmaya başladım. Birinci etapta aile hekimine gittim” diye konuştu.
“KURŞUN ORANININ DÜŞMESİ İÇİN OYALADILAR”
Yaklaşık 3 yıl boyunca Ege Üniversitesi Hastanesi, Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi ve İstanbul Meslek Hastalıkları Hastanesi’nde tedavi gördüğünü belirten Akbal, “Vücudum tüm tedavilere karşın kurşunu atamadı. 2018 yılında Ege Üniversitesi’nde ‘Vücudun 15 ya da 20 yılda lakin arınacak, yapacak bir şey yok’ dediler. Arındıktan sonra kalıcı hasar da kalabilirmiş. Yapacak bir şey olmadığı için tedavim sonlandırıldı. O tarihten beri bekliyorum. Tedavi gördüğüm bütün yerler kurşun zehirlenmesine bağlı nöropatik rahatsızlık olduğunu onaylamıştır.
Bununla ilgili tüm raporlarım mevcuttur. İş yerindeki doktor durumu evvelden fark edip hastaneye sevkimin yapılmasını istemiş fakat işlerin yoğunluğundan ötürü beni hastaneye göndermeyi ertelemişler. Beni konuta gönderdiler, ben iş yerim benim için telaşlanıyor sandım. Oysaki kandaki kurşun oranının düşmesi için beni oyalıyorlarmış” halinde konuştu.
“GAZİEMİR’DEKİ ZEHİR SAÇAN KURŞUN FABRİKASIYMIŞ”
İş yerinde kurşun zehirlenmesi yaşayan tek kişinin kendisi olmadığını söyleyen Akbal, dedi.
“ÇOK YOKLUK ÇEKTİK”
Suat Akbal’ın eşi konut hanımı Nurgül Akbal (33) ise, “Dört tane çocuğumuz var. Bu meskende hem bayan hem erkek oldum. Eşime daima yardımcı olmaya çalışıyorum. Bundan 6 yıl evvel bu işleri yapabileceğimi düşünmezdim. Lakin artık aslan kesildim. Çocuklarım da ben de çok mağdur kaldık. Çok yokluk çektik. Bizi görsünler, sesimizi duysunlar” dedi.
Ensonhaber
