2002 yılı haziran ayında, İzmir’in Karşıyaka ilçesi, Cevdet Bilsay Caddesi’nde meskeninin çabucak karşısında iş yeri bulunan bir arkadaşıyla çay içen ve o devirde 30 yaşında olan Osman Dikici, argümana nazaran kimliği bilinmeyen kişi yahut bireyler tarafından minibüse bindirilerek kaçırıldı.
Birebir gün aileye gelen telefonda, Osman Dikici’yi kaçırdıkları ve bir ay boyunca kendileriyle birlikte kalacağı belirtildi. Aile, durumu polise bildirdi. Polis arama çalışması başlattı, lakin tüm uğraşlar sonuçsuz kaldı.
ARAMAKTAN HİÇ VAZGEÇMEDİLER
Bu periyotta aileye ve polise çok sayıda temelsiz ihbar geldi. Oğulları Osman’ın B.U. tarafından kaçırıldığını sav eden baba Kemal Dikici ile yakınlarının arayışı ise hiçbir vakit bitmedi.
“ÇARESİZLİK İÇİNDEYİM”
Uzun yıllardır büyük bir çaresizlik yaşadıklarını belirten Kemal Dikici, “Belirsizlik kadar makûs bir his yok. Son 3-4 yıldan beri uyku uyuyamaz oldum. Geceleri kalkıp sanki gelir mi diye balkona çıkıyorum. Kapıda bir tıkırtı olsa ‘Osman mı geldi?’ diye heyecanlanıyorum. Artık bu iş sonuçlansın. Ne biçimde olursa olsun, lakin sonuçlansın. Kimi görsem bana Osman’ı soruyor. Çaresizlik içindeyim. Oğlumun öldürülmüş olduğunu düşünmek istemiyorum. Oğlumu kaçıran B.U.’nun Antalya’da olduğunu öğrendik.
“ÖLDÜYSE ÖLDÜ DESİNLER, MEZARINI BİLEYİM”
Üzerinde kimlik ve ehliyet olmadığı için öbür bir ülkeye gidip gitmediğini de bilmiyoruz. Kendi isteğiyle gittiğini düşünmüyorum. Zira ona yeni bir iş yeri açmıştık ve sözlüydü. Evlilik planları yapıyordu. Ayrıyeten bizimle de bir sorunu yoktu. Kaçmış olsa da bu 18 yıl sürmezdi. Kolum kanadım kırık. Şayet çocuğum öldüyse öldü desinler. Ben de mezarına gideyim, lokmasını döktüreyim. Bu türlü beklemenin bir yararı yok” dedi.
“AYAKTAYIZ ANCAK HAYALET GİBİYİZ”
Yıllardır evlat hasreti çeken anne Fatma Dikici, hem ruhsal olarak hem de fizikî olarak sıkıntılar yaşadıklarını söyledi.
Dikici, “Ne gecemiz ne gündüzümüz belirli. Çok büyük düşüncedeyiz lakin tahlil bulunamadı. Her yere başvurduk lakin sonuç alamadık. Çocuğunuzdan 15 dakika haber alamasanız huzursuz olursunuz. Biz bunu 18 yıldır her gün yaşıyoruz ve yardım bekliyoruz. Çocuğumu B.U. götürdü.
Osman, çok efendi bir çocuktu. Kendi isteğiyle gideceğini düşünmüyorum. Ulaşmak için çok uğraştık. Oğlumuzun meyyit yahut dirisini istiyoruz. Tek isteğimiz ne formda olursa olsun oğlumuzu bulmak. Psikolojimiz ve sağlımız iyi durumda değil. Ayaktayız lakin hayalet gibiyiz” diye konuştu.
Ensonhaber
