Hayreddin Baş, İstanbul’da Küçükayasofya’daki Şehit Mehmet Paşa Sokağı’nda 1958 yılında, 9 yaşındayken elindeki gazeteleri gösterip “Yazıyor, yazıyor” diye bağırırken çekilen fotoğrafıyla ünlenmişti.
”Gazeteci Çocuk” olarak bilinen Hayreddin Baş 6 Temmuz günü hayatını kaybetti.
Geriye fotoğrafları ve marangoz atölyesi kaldı.
”GAZETECİ ÇOCUK”
Baş, 1949 yılında İstanbul’da doğdu. Çocukluğunu geçirdiği Küçükayasofya’da 9 yaşındayken okul öncesi ve sonrası eline gazeteleri alıp “Yazıyor, yazıyor” diye bağırarak gazete satıyordu.
1958 yılında Hürriyet muhabiri Hilmi Şahenk, meşhur gazete satan çocuk fotoğrafını çekti.
Fotoğraftaki çocuk Hayreddin Baş’tı. Baş, yıllar sonra Bahçelievler Kocasinan’a taşınarak ömrünü marangozlukla sürdürmeye başladı, evlendi ve bir çocuk sahibi oldu.
NİSAN AYINDA TEDAVİ GÖRDÜ
Şeker hastası olan Baş, nisan ayında Çerkezköy’de yaşayan eşi ve oğlunun yanına gitti ve bir mühlet hastanede tedavi gördü, güzelleştikten sonra ise Kocasinan’daki meskenine geri döndü.
6 Temmuz’da ömrünü yitirdi, Baş’ı tek başına yaşadığı konutta yeğeni Murat Baş buldu. Vefatının gerisinde ise o meşhur gazeteci çocuk fotoğrafı ile Galatasaray Lisesi, Boğaziçi Üniversitesi üzere birçok yere mobilya ürettiği marangoz atölyesi kaldı.
”ÇOCUKKEN GAZETE SATARMIŞ”
Baş’ı yeğeni Murat Baş ve 30 yılı aşkın müddettir arkadaşı olan Kocasinan Mahallesi Muhtarı Necmettin Ünalmış anlattı.
Yeğeni Murat Baş, amcasının Kocasinan’daki konutunun bodrum katında bulunan marangoz atölyesinde gözyaşı döktü.
Murat Baş, amcası ile ilgili olarak, “Çerkezköy’de oturan ailesi vardı, oraya gitti, hastanede tedavi gördü. Mayıs sonu pandeminin bitmesiyle buraya tekrar geldi. Orada duramıyordu, sıkılıyordu. Burada yıllardır oturduğu için daha rahat ediyordu. Güzelleşmişti, güzeldi, konutta tek kalıyordu, aslında ailesi orada oturduğu için. 6 Temmuz günü haber alamadık kendisinden, telefonla ulaşamadık. Akşam 7.30 üzere geldim meskene, anahtarı bende yoktu, kapı kilitli değildi, kapıyı kartla açtım, odada vefat etmiş halde buldum. Ambulans falan çağırdık, 6 Temmuz günü biz amcamızı kaybettik. Biz karşılıklı dairelerde oturuyoruz. Sabah o erken kalkardı, minibüsü vardı, yakın bir yerde çorba içmeye giderdi, arkadaşlarıyla takılırdı. Son vakitlerde mesai yapıyorduk, 1 hafta 10 gün falan görüşemiyordum, daima geç geldiğim için. Çocukken gazete satarmış, kendisi de anlatırdı. Ben şu an 41 yaşındayım, ben kendimi bildim bileli daima buradaydık, bu mahallede doğduk, buranın yerlisiyiz” dedi.
“AĞAÇTAN ANLARDI, BEŞERDEN ANLARDI, KELAMDAN ANLARDI”
Muhtar Necmettin Ünalmış ise, “Son çıkan gazete, o da ‘yazıyor’ diye başlardı. Hayrettin Amca okuldan sonra baya gazete satmış. Eski İstanbul orası, o insanlarda daima Hayrettin amcadan gazete alırmış. Akrabaları inanmadı ‘bu o değil’ diye fakat dedi ki ‘ben beni burnumdan tanırım’, o burun hala mevcuttu. 30 yıldan fazladır dostluğumuz vardı. Çok iyi bir sanatkardı. Galatasaray Lisesi’nin iç dekorlarını yapmış, oranın müdür yardımcısıyla da ilkokulu birlikte okumuşlar. Yıllar sonra da orada karşılaşmışlar ve ondan sonra da lisenin bütün işlerini Hayrettin Amca’ya verirdi. Hayrettin Amcamız ağaçtan anlardı, beşerden anlardı, kelamdan anlardı, bir de metreyle ölçü almazdı, gözle ve gönülle ölçü alırdı” dedi.
Ensonhaber
