Yaş otuz beş, yolun yarısı eder…
Bu türlü başlar Cahit Sıtkı’nın o meşhur şiiri.
Vefat, ayrılık temalarını en iyi anlatan şiirlerinden olan Otuz Beş Yaş, edebiyatımızın kült yapıtlarındandır.
Behçet Necatigil’in deyişiyle.. “Şiirlerinde, yaşamanın ve aşkın hoşluğunu öven, mevtin üstünlüğünü vurgulayan, Türkçeyi bütün tatlılık ve anlatım gücüyle şiire geçiren Cahit Sıtkı Tarancı, periyodunun en çok okunan şairlerinden biri olmuş, hiçbir akıma bağlanmadan kendine has bir şiir geliştirmiştir.”
ÖZ TENKİT
Cahit Sıtkı, Mart 1951’de Varlık’ta yayımlanan söyleşisinde kendine mahsus bu şiir anlayışının vakitle nasıl geliştiğini şöyle anlatır, “Birinci yazılarımda biçim zayıflığı vardı; dize titizliği, bütün tasası yoktu. Evvelce duymak kafidir sanırdım. Ne kadar aldanıyormuşum! Rahmet versin, sonradan kendimi toparlayabildim: Ömrümde Sükût ile Otuz Beş Yaş’ı okuyanlar bu farkı görebilirler. Edebiyat anlayışı vakitle oluşur.”
Cahit Sıtkı Tarancı
Şairin tıpkı söyleşide en çok kimleri okuduğu, kimlerin tesirinde kaldığı sorusuna verdiği karşılık ise şöyle…
“BÜTÜN FRANSIZ ŞİİRLERİNİ OKUDUM”
“Villon’dan, Ronsard’dan başlayarak Superville’e, Pierre Emmanuel’e kadar bütün Fransız şairlerini okudum. Hepsinden de çok şeyler öğrenmişimdir. Bu ortada bilhassa Baudelaire ile Verlaine’e çok şey borçluyumdur; bu şairler beşere kişiliğini bulduran cinsten, ağabey ve dost şairlerdir; beşere kötülük değil iyilik ederler. Bizim şairler ortasında da, dikkatli bir şiir okuyucusuna çok şeyler öğretecek olanları vardır. Divan şairlerinden, halk şairlerimizden yararlandığım kadar, Yahya Kemal’den, Haşim’den ve daha yenilerden de yoluma ışık serpmiş olan şiirler hatırlıyorum. İşini namuslu gören her şair, kendisinden sonra geleceklere katiyetle bir şeyler öğretir. Bunun için, genç şairlerin, kendilerinden evvel gelmiş olanları dikkatle okumaları çıkarları gereğidir.”
YAŞ OTUZ BEŞ
Cahit Sıtkı’nın şiirinden bu kadar kelam edip, Otuz Beş Yaş’ı paylaşmamak olmazdı.
Yazıyı Otuz Beş Yaş şiiriyle bitiriyoruz..
Buyurun…
Yaş otuz beş! yolun yarısı eder.
Dante üzere ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak beyhude bugün,
Gözünün yaşına bakmadan sarfiyat.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allahım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden bu türlü düşman görünürsünüz,
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Vakitle nasıl değişiyor insan!
Hangi fotoğrafıma baksam ben değilim.
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Palavradır dertsiz olduğum palavra.
Hayal meyal şeylerden birinci aşkımız;
Anısı bile yabancı gelir.
Hayata bir arada başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gitgide artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün öteki rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir keder olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar?
Neylersin vefat herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kimbilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak,
Taht misali o musalla taşında.
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
Ensonhaber
