Türk edebiyatında en çok baskısı yapılan ve bir kült halinde dizeleri lisandan lisana dolaşan Ahmed Arif’in Hasretinden Prangalar Eskittim kitabındaki şiirlerin kıymetli bir kısmının ünlü müellif Leyla Erbil’e yazıldığı malumumuz.
Ahmed Arif Leyla Erbil için çok çabalamış lakin istediği aşkı bir türlü bulamamış ve Leyla Erbil, Ahmed Arif’in hislerine hiçbir vakit karşılık vermez.
Bunun üzerine Ahmed Arif de sarılır kağıda kaleme…
Şu dizeler onun..
“Yokluğun, Cehennemin öbür ismidir. Üşüyorum, kapama gözlerini…” diye yazmıştı Ahmed Arif tek kitabına da ismini veren ünlü şiiri Hasretinden Prangalar Eskittim’in son dizelerinde.
60’TAN FAZLA MEKTUP YOLLAMIŞ
Sırf bu şiire değil kitapta yer alan pek çok dizeye ilham veren o gözlerin sahibi ise ünlü muharrir Leyla Erbil’di.
Edebiyat tarihimizin bu büyük sırrı Ahmed Arif’in Erbil’e yazdığı mektuplarla ortaya çıktı. 1954-1957 ve en son 1977’de olmak üzere 60’ın üzerinde mektup göndermiş Ahmed Arif.
Ahmed Arif ve Leyla Erbil
KİTABINI GÖREMEDİ
Ahmed Arif’in Leylim diye hitap ettiği ve bir şiirine de ismini verdiği Leyla Erbil son romanı Tuhaf Bir Erkek’i bitirdikten sonra mektupları yayımlamaya karar vermişti.
Ahmed Arif’in oğlu Filinta Önal’ın da onayı alındıktan sonra çalışmalara başlandı. Fakat ne yazık ki Erbil 2013’te hayatını kaybetti ve kitabını göremedi…
Sayfa: 184
MEKTUPTAN…
15 Mayıs 1954
Ankara
“Leylâ, Canım, Kayb, berbat ve sessizim…
Sessiz ve dolu:
Allahtan ki sen varsın. Yoksa halim vahimdi. Burası bir köy! Yakınlarımın bütün ısrar ve uğraşına karşın, çabucak anneme gideceğim. Pazartesiye trendeyim. Meskene gidince senin mektubunu bulmalıyım. Anneme birinci sorum o olacak zati. Sen nasılsın ömrüm? Son telefonda canını sıktım mı? Ben artık annenden korkmuyorum. Bilakis onu, kendi annemmiş üzere seviyorum. Buna ne dersin? Hınca hınç mısra doluyum. Kara ve yeşil fon, hepsinde hâkim. Biraz kendime geleyim, mendillerine, bluzlarına, yastığına mısralar serpeyim. Ha? Fotoğrafındaki “halbuki…”yi hâlâ anlayabilmiş değilim. Anlatır mısın? Bütün bunlar, beyhude biliyorum. Şaheser olan, benim uçakla oraya gelebilmemdir. Allah kahretsin, bu hastalık, bu rezaletler ve bu aile mecburiyetleri… Ne yapsam? Gözlerinden öperim canım. En çok da burnundan. Gülme, önemli söylüyorum. Yarı parçan”
Ergül Tosun
Kitap sayfası için bağlantı:
Ensonhaber
