Türkiye 16 Nisan 2017 referandumuyla kabul edilen ve 9 Temmuz 2018 tarihi prestijiyle uygulanmaya başlanan “başkanlık tipi hükûmet sistemi” ile yönetilmektedir.
Bu “yeni” sistem şimdi üçüncü yılında girmiştir.
Yeniyi tırnak içine aldım, zira hepimizin de bildiği üzere başkanlık sistemi fiiliyatta yabancısı olduğumuz bir sistem değildir. Siz bakmayın CHP’lilerin bu sistemi birinci sefer görüyormuş üzere yapmalarına, CHP’lilerin “asrı saadeti” olan Cumhuriyetin 1923-1938 ortası fiili bir başkanlık sistemidir. Hatta şahsen Atatürk’ün tespitiyle “…aşağı-yukarı bir dictature (diktator) manzarasıdır”. Onu takip eden tekrar tek partili yılların olağan bir parlamenter sistem olduğuna inanmak için de siyaset bilimden hiç haberdar olmamak gerekir. İkinci bir partinin olmadığı hangi sisteme hür seçim sistemi denilebilir? Seçim en az iki şey ortasından yapılır.
Artık yasal formda yürüyen başkanlık sisteminin üçüncü yılını idrak ediyoruz ve tabi ki artılarına eksilerine bakıyoruz.
Bakıyoruz diyorum fakat sanırım yalnızca iktidar partisi bu türlü bir kıymetlendirme yapıyor, muhalefet şahsen başkanlık sisteminin kendisini sorun ilan etmiş durumda ve bütün gücünü eski hale dönmek için harcayacağını ilan ediyor.
Bir öteki deyişle muhalefet gerçekte var olmayan bir siyaset alanı içerisinde hareket ediyor. Daha doğrusu başına ne geldiğini şimdi anlayabilmiş değil. En büyük hayali daima bir ortaya gelip yetkili Cumhurbaşkanlığı sistemini yıkmak. (Ben size bir şey söyleyeyim mi? Şayet daha evvel başkanlık sistemi olsaydı ve AK Parti başbakanlık sistemi getirseydi bu sefer de başkanlık sistemine dönelim diyeceklerdi, bu kadar ilkesizler aslında)
Pekala bunun halkta karşılığı var mı?
Diyelim ki muhalefetin eline fırsat geçti, eski sisteme yahut ne olduğunu kendilerinin de bilmediği “güçlendirilmiş parlamenter sisteme” dönmek için yine referandum yapmaları gerekecek. Ne diyecekler halka?
“Hani sen artık Cumhurbaşkanını direkt seçme yetkisine sahipsin ya? Hah, sen o yetkiden vazgeç, ben tekrar başıma nazaran bir bürokratı, tercihan bir emekli paşayı cumhurbaşkanı atayayım”
Tabi bunu direkt bu halde soracak değiller, aslında “güçlendirilmiş”, “iyileştirilmiş” üzere boş lafların sebebi de o. Ne desinler? Tekrar eski hamam, eski tas, ömrü ortalama bir iki yılı geçmeyen koalisyon hükümetlerine döneceğiz mi desinler? Halk bu numarayı yutacak mı?
Bu tartışma uzar masraf fakat benim altını çizmek istediğim sorun, muhalefetin olmayan bir siyasi taban üzerinde hareket etmesi, başkanlık sistemini ciddiyetle inceleyip, hakikaten yanlışlı kısımlarını “yapıcı bir şekilde” ortaya koymaya çalışmaması. Bu, muhalefete vakit kaybettirdiği üzere, yeni siyasetler üretip iktidara alternatif getirmesine de pürüz oluyor.
İş tekrar AK Parti’nin başına düşüyor. Sistemi kıymetlendirmek eksileri artıları hesaplamak, daha iyi neler yapılabileceğini düşünmek… Hakikaten AK Parti yeni sistemi kıymetlendiren, sıkıntıları gören ve aksaklıkları düzelten bir ıslahat evrakı hazırlamakta olduğunu ilan etti.
Fakat göreceksiniz muhalefet bu belgeyi de okumayacak yalnızca işine gelen kısımları kırpıp “bakın gördünüz mü, siz de başkanlık sisteminden şikayetçisiniz” diyecekler.
Bir ülkede bu türlü siyaset yapılmaz. Salgın nedeni ile dünyanın hali aşikâr, sorunlarımız aşikâr, halkın duymak istediği hususlar istihdam ve enflasyon (işsizlik ve hayat pahalılığı) konusunda neler yapılabileceği.
Tabi ülke siyasetinden ve insanından bu kadar kopuk olunca ana muhalefetin de parti içinde en büyük sorunu “kimin daha az Atatürkçü olduğu” halinde tezahür ediyor. Hakikaten oburlarının Atatürkçülüğünü beğenmeyen üç milletvekili CHP’den istifa etti. Buna “CHP bağırsaklarını temizliyor” diyenler bile çıktı. Ben emin değilim asıl safra gidenler mi, kalanlar mı? Ancak emin olduğum bir şey var halk kimin daha çok Atatürkçü olduğunu hiç merak etmiyor.
Sonuçta ne oluyor? “Dostlarımızla birlikte iktidar olacağız!” diyen Sayın Kılıçdaroğlu, evdekileri de kaçırıyor…
@kalemciler
Ensonhaber
