Suriye’nin Halep kırsalındaki çiftlikte yaşayan Fatima Nahas (35), Esad rejiminin 8 Ocak 2019’da varil bombasıyla düzenlediği atağa banyoda yakalandı.
Su ısıtmak için kullandıkları kazanın patlaması sonucu bedeninin büyük kısmında yanık oluşan Nahas, eşi Mazen Khadijeh’in (41) yardımıyla ambulansla Türkiye sonuna getirildi.
GÖRME YETİSİNİ KAYBETMİŞTİ
O periyot 4 yaşındaki oğlu Muhammed Fetih ve 3 yaşındaki Zekeriya’yı anneanneleri Rafida Karazoun’na bırakarak tedavi için kocası Khadijeh ile Türkiye’ye geçen Nahas’ın, yüzü ve bedenindeki yanıkların yanı sıra görme yetisini de kaybettiği belirlendi.
Bu sırada Rafida Karazoun ve 2 torunu ise Halep kırsalından ayrılıp Afrin’de bir meskende yaşamaya başladı.
TÜRKİYE’DE TADAVİYE ALINDI
Nahas, Hatay’ın İskenderun ve Osmaniye’nin Kadirli ilçelerindeki özel hastanelerde kısa müddet tedavi gördükten sonra Adana Kent Eğitim ve Araştırma Hastanesine sevk edildi.
Burada gözünden 12 kere ameliyat edilen Nahas, yüzü ve bedenindeki yanıklar nedeniyle de toplam 20’den fazla operasyon geçirdi.
ÇOCUKLARIYLA TOPLUMSAL AĞLAR ÜZERİNDEN HASRET GİDERMEYE ÇALIŞTI
Ameliyatların akabinde görme yetisini kısmi olarak kazanan Nahas, 2 yıllık süreçte çocuklarıyla toplumsal ağlar üzerinden manzaralı konuşarak hasret gidermeye çalıştı.
ÇOCUKLARIYLA TÜRKİYE’DE BULUŞTU
Nahas ve kocası Khadijeh, müsaadelerin alınmasının akabinde 8 Ocak’ta Hatay’ın Reyhanlı ilçesindeki Cilvegözü Hudut Kapısı’ndan Türkiye’ye getirilen çocuklarıyla buluştu.
Evlatlarına sarılarak hasret gideren Nahas ve çocuklarının duygusal buluşmasında, Suriyeli anne sevinç gözyaşlarına hakim olamadı.
“ONLARI GÖREMEDİĞİM İÇİN ÇOK ÜZÜLÜYORDUM”
Nahas, yaptığı açıklamada, Türkiye’ye geldikten sonra çabucak tedavisine başlandığını, kaç ameliyat geçirdiğini bile hatırlamadığını tabir etti.
Psikolojisinin bozulduğunu aktaran Nahas, şöyle konuştu:
“Çocuklarımı hayal ediyordum. Yaşadıklarımdan ötürü, onlara kavuşabilecek miyim, sanki çocuklarımı bir daha kucağıma alamayacak mıyım’ diye düşünüyordum.
Türkiye’ye geldiğimde görmüyordum. Çocuklarımla cep telefonundan imajlı konuşuyorduk. Onları göremediğim için çok üzülüyordum. Allah’a şükür ameliyatlardan sonra biraz görmeye başladım.
Daha ameliyat olacağım. Çocuklarım yanımda olmadığı için kederleniyor ve ağlıyordum. Bu nedenle tansiyonum yükseliyordu.
Tansiyonum yüksek çıktığı için birçok kere ameliyatlarım ertelendi. Tabibim ‘Çocukları getirin ondan sonra ameliyatlara devam edelim.’ dedi.”
“SÜREKLİ ÇOCUKLARIMIN GELMELERİNİ BEKLİYORDUM”
Nahas, çocuklarından farklı kaldığı 2 yıl boyunca çok zorlandığını lisana getirerek, şunları kaydetti:
“Sürekli çocuklarımın gelmelerini bekliyordum. Onları hayal ediyordum. Çocuklarımla kavuştuğumda çok duygulandım. Onlara kavuştuğum için çok memnunum.
Kaybettiğimiz 2 yılımızı kapatmaya çalışacağım. Onlar için hazırlık yaptım. Çocuklarımın eğitimine değer vereceğim. Kur’an-ı Kerim öğrenmelerini istiyorum.
Annemin de Suriye’den buraya getirilmesini umut ediyorum zira ben çocuklara bakmakta biraz zorlanıyorum. Ben ameliyat olduğumda annem çocuklara bakabilir ve bana yardımcı olabilir. Anneme de kavuştuğumda sevincim tam olur.”
“DOKTORLARA ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM”
Nahas, kendisine yardımcı olan herkese teşekkür ederek, “Türkiye’ye birinci geldiğimde çok umutsuzdum, hayatıma devam edebilecek miyim bilmiyordum. Bilhassa İnsan Hak ve Hürriyetleri (İHH) İnsani Yardım Vakfı bana takviye oldu. Bize manevi takviye oldular ve toparlandım. Tedavime yardımcı olan hekimlerime da teşekkür ederim.” diye konuştu.
Nahas’ın kocası Khadijeh de eşinin Türkiye’ye geldiğinde hiç göremediğini ve 6 ay bu formda yaşadıklarını anlatarak, “Adana Kent Eğitim ve Araştırma Hastanesindeki hekimler büyük bir çaba gösterdi. Tabipler ‘Belki hiç göremez.’ dedi fakat çok uğraş sarf ettiler. Hekimlerine çok teşekkür ederim. Eşimin görmesi için çok çabaladılar. Eşim 6 göz ameliyatına daha girecek.” sözlerini kullandı.
“TÜRKİYE KADAR AZİZ BİR ÜLKE GÖRMEDİM”
Khadijeh, Suriye’de yaşadıkları sırada Halep’te özel bir üniversitenin hukuk fakültesinde dekan yardımcılığı yaptığını belirterek, şunları kaydetti:
“Ben üniversitede öğretim görevlisiydim. Bombalı taarruzlarda oradaki çocuklarımı kaybettim. Onların hepsi benim ailemdi. Daha sonra kendi çocuklarımdan uzaklaştım.
Benim tek ailem onlar kalmıştı. Biz eşimle buradaydık, çocuklarım Halep’teydi. O bölgeye akınlar oluyordu. Onlara bir şey olmasından korkuyordum.
Allah’a şükür kavuştuk. Hislerimi en iyi biçimde tabir etmek gerekirse; ben ölmüştüm, çocuklarıma kavuştuğumda tekrar dirildim.
Burada devlet olsun, halk olsun bize çok iyi davrandılar, Allah razı olsun hepsinden. Bize kendimizi hiç yabancı hissettirmediler. Tabiplere da dayanaklarından ötürü teşekkür ederim.
Eşimin tabibi, ‘Bu benim kızım. Onu iyileştireceğim.’ kederi. Daima bize moral takviyesi verirlerdi. Daha evvel Avrupa’da birçok ülkeye gittim, Türkiye kadar aziz bir ülke görmedim.”
Ensonhaber
